„Uczniowie Hippokratesa. Doktor Bogumił”

Autor: Ałbena Grabowska

Cykl: “Uczniowie Hippokratesa” (tom 1)

Wydawnictwo Marginesy

Gatunek: literatura piękna

Liczba stron: 512

Data wydania: sierpień 2020 r.

Bardzo sobie cenię i lubię twórczość Pani Ałbeny Grabowskiej. Każda jej nowa książka jest sporą niespodzianką i niesamowitą, porywająca przygodą. Nie inaczej było i teraz.

     „Nie istniało dla niego nic ważniejszego niż medycyna”.

Jest rok 1850, Bogumił Korzyński, absolwent Uniwersytetu Medycznego w Wilnie właśnie rozpoczyna prace w jednym z Warszawskich szpitali na oddziale chorób wewnętrznych. Przez małżeństwo z panną Przybylską – jej ojciec jest szanowanym i uznanym lekarzem – wkracza to towarzyskiej elity.  Pochodzi w biednej rodziny, dzięki pomocy ciotki zdołał ukończyć szkoły. Jego pierwsze zderzenie ze szpitalem wywołało w nim szok, wszechobecny brud i smród, pacjenci pozostawieni sami sobie. Jego marzeniem i celem staje się poprawa warunków panujących w szpitalach, niesienie pomocy i ulgi cierpiącym, zwłaszcza rodzącym kobietom.

Wielowątkowa a przy tym bardzo spójnie opowiedziana historia, od której trudno się oderwać. Emocje, jakie mi towarzyszyły podczas czytania były ogromne i bardzo zróżnicowane. Doskonałe lekkie, plastyczne i płynne pióro, niesamowity wręcz kunszt literacki i nieposkromiona wyobraźnia robią z tej powieści rewelacyjną historię obyczajową – zajmująco i wiarygodnie ukazane codzienne życie Warszawy w pierwszej połowie XIX w. Do tego dochodzi duża wiedza z zakresu historii medycyny, zwłaszcza ginekologii, położnictwa, anestezjologii i neurologii. Czuć ogromną pracę, szczerość, realizm, zaangażowanie i pasję autorki. Całość wypada wybitnie. Bardzo realnie i nietuzinkowo, szczerze i z ogromną empatią wykreowani bohaterowie. Fabuła krąży wokół pokomplikowanych losów Bogumiła, jego życia prywatnego i zawodowego. Każdy rozdział ukazuje krótką historię jednego ze słynnych lekarzy tamtego okresu. Każdy z nich wniósł do medycyny niesamowite odkrycie, które przyczyniło się do rozwoju medycyny i uratowało wiele istnień ludzkich.

Na uwagę zwraca postać siostry żony Bogumiła – Aurelii – dziewczyna jest obdarzona niezwykłym talentem i zamiłowaniem do medycyny, wiedzę przyswaja sobie w zaciszu domowym, przewyższając nią niejednego lekarza. Niestety jest „tylko” kobietą, a czasy, w jakich przyszło jej żyć bardzo ograniczają jej pole manewru. Jest kobietą bardzo odważną, pewną swoich przekonań, nie ulega stereotypom tamtejszy czasów. Chce nieść pomoc, służyć ludziom i nauce. W tym celu przebiera się za mężczyznę, posługuje się sfałszowanym dyplomem.

Szpitale tamtego okresu to prze wszystkim zupełny brak podstawowej higieny, brak czystości, brud i smród, płynąca krew i ropa. Brak dostatecznej wiedzy lekarzy, liczy się ilość i szybkość wykonywanych operacji, a nie rzetelna pomoc. Szpitale przypominały rzeźnie, położnice umierały w połogu, operacje wykonywano często na żywca. Były to umieralnie.

Przejmująca, bardzo realna, niesamowicie opowiedziana historia, od której nie sposób się oderwać. Fakty historyczne umiejętnie i z dużą swobodą wplecione w fikcję literacką. Powieść pełna pasji, wiedzy, oddaje bardzo realnie ówczesny klimat. Pełna konwenansów i uprzedzeń, których nie brakowało w tamtych czasach.  Ukazuje ogromne poświęcenie i zaangażowanie ludzi walczących o poprawę warunków szpitalnych. Z niecierpliwością czekam na kontynuację. Za książkę dziękuję Wydawnictwu Marginesy. Bardzo polecam 🙂